12 ต.ค. 10 ชีวิตมัธยม

ช่วงนี้อยู่บ้าน เวลาว่างก็เยอะ การเรียนก็ไม่มี เลยมีเวลาฟุ้งซ่านได้มากหน่อย

นั่งเล่นอินเทอร์เน็ต ดูทวิตเตอร์ไปเรื่อยๆ ก็คิดถึงช่วงชีวิตสมัยมัธยมปลายขึ้นมา

ช่วงมัธยมปลายมันเป็นช่วงชีวิตที่ดูสดชื่น ดูอะไรแปลกใหม่ มีชีวิตชีวา

มันเป็นเหมือนความแปลกใหม่ครั้งแรกหลังจากที่เปลี่ยนคำนำหน้าจากเด็กๆ เป็นนายล่ะมั้ง

ทั้งเครื่องแบบใหม่ เพื่อน(อาจจะ)ใหม่ รูปแบบการเรียนที่มีการแบ่งสายกันชัดเจน กิจกรรมต่างๆ ที่มากขึ้น ทั้งในและนอกโรงเรียน

รวมถึงชีวิตนักเรียนที่มี "อิสระภายในกรอบ"

แต่ก็มีความสุขไปกับมันนะ…

มัธยมสามารถทำอะไรกุ๊กกิ๊กๆ โดยที่มันยังดูน่ารักมากกว่าเมื่อเข้ามหาวิทยาลัย

มันอาจเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ครั้งแรกมั้ง มันเลยดูน่าตื่นเต้น น่าสนุก น่าค้นหาไปกับมัน

แต่ทำไมตอนเข้ามหาวิทยาลัย อารมณ์แบบนี้มันกลับหายไปนะ…

ทั้งๆ ที่ชีวิตมีอิสระ ทำสิ่งที่อยากทำในช่วงที่มัธยมไม่สามารถทำได้

แต่ทำไม……………..มันถึงหายไป???

————————————————————————————-

เพราะว่าถึงแม้จะทำในสิ่งที่ช่วงมัธยมทำไม่ได้

แต่ก็ไม่สามารถทำในสิ่งที่ช่วงมัธยมทำได้เหมือนกัน

อาจเป็นเพราะอายุที่มากขึ้นด้วยล่ะมั้ง…มันเลยคิดอะไรแบบที่เมื่อก่อนไม่ค่อยได้คิด

หรือเป็นเพราะสิ่งแวดล้อมใหม่ อะไรใหม่ๆ ที่เข้ามาอย่างรวดเร็วจนปรับตัวไม่ทัน

เอาเถอะ…ชีวิตยังไงมันก็ต้องก้าวต่อไป สิ่งที่ผ่านไปแล้วให้มันเป็นอดีตที่น่า(หรือไม่น่า)จดจำไปเถอะ

………………………………………………

เพราะสุดท้าย…ปลายทางของชีวิตทุกคนก็เหมือนกัน…

Tags: ชีวิต

08 ต.ค. 10 คำตอบของปัญหา?

ไม่แน่ใจว่ามันคือคำตอบของสิ่งที่ค้างคาใจมานานตลอดหลายเดือนหรือเปล่า

คำพูดของรุ่นพี่ที่ปรามการกระทำบางอย่างของกู มันคือสิ่งที่ทำให้กูกลายเป็นเหมือน “คนละคน” ระหว่างเพื่อนที่คณะกับเพื่อนเก่าที่เจอกันหรือเปล่า?

หรือว่า กูไม่สามารถปรับตัวให้เป็นไปตามคนในคณะได้

หรือว่า กูไม่สามารถอดรนทนรอให้ผ่านช่วงเวลานั้นไปได้

หรือว่า ?????????

สรุปแล้ว ย่อหน้าข้างบนมันใช่คำตอบของปัญหาจริงหรือเปล่า?

………………………………

……………………………

…………………………

………………………

……………………

…………………

………………

……………

…………

………

สงสัยต้องหาคำตอบตอนกลับมาเทอมปลายแล้วล่ะ…

อนาคตกูคงขึ้นกับเทอมนี้แล้วล่ะนะ

Tags: เพื่อน

17 ก.ย. 10 อยากจะบอกว่า…

หลายคนอาจสงสัยว่าในทวิตเตอร์ของกูมันพร่ำเพ้อห่าเหวอะไรนักหนา

ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ระบายออกมาเป็นบล็อกไปเลยดีกว่า

• สิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นอะไรก็ไม่รู้ มักจะเกิดในเวลาที่อยู่ในกลุ่มเพื่อนที่คณะ อยู่ไปสักพักจะรู้สึกเศร้าซึม ไม่พูดจา อยากแยกไปทำกิจกรรมอะไรคนเดียว
• หรือเมื่อเปิดเข้าไปในหน้า Facebook ก็มักจะเกิดอาการเศร้าซึมแบบเดียวกัน

สิ่งที่อยากจะบอก

• มันรู้สึกเหมือนว่ากูอยู่ในคณะนี้คนเดียวยังไงไม่รู้ จริงๆ ก็อยากเข้าไปคุยกับเพื่อนอยู่นะ แต่ไม่รู้ว่าจะเข้าไปเริ่มต้นยังไงดี
• หรืออาจเป็นเพราะบางทีเข้าไปคุยแล้วมีความรู้สึกว่าเขาไม่สนใจกูเลย (เช่นเวลาเข้าไปคุยกับคนที่อยู่เป็นกลุ่มอยู่แล้ว ก็จะคุยแต่กับกลุ่มของตัวเอง เข้าไปก็เหมือนคุยกับอากาศ แล้วก็จ้องถอยออกมา)
• บางเวลามันก็มีความรู้สึกกดดันจนอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ก็ไม่รู้ทำไม ไม่ค่อยอยากร้องไห้สักเท่าไหร่

สิ่งที่ต้องการ

• ตรงนี้ไม่อยากพิมพ์ เพราะดูเหมือนสิ่งที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะกูไม่ยอมปรับ หรือเป็นเพราะอุปนิสัยเป็นอย่างนี้อยู่แล้ว คงแก้ไขอะไรไม่ได้หรอก…ได้แค่ทนกับสิ่งๆ นี้ต่อไป…
• หรือถ้าอยากได้ ก็อยากได้กำลังใจ ความสนใจอะไรบ้าง มาตบไหล่ มากอดก็ได้…

เท่านี้แหละ ไม่รู้จะเขียนอะไรไปมากกว่านี้แล้ว…

Tags: ระบาย, เพื่อน

25 ส.ค. 10 ร่ายเรียงความรู้สึกไปเรื่อย

อยากเขียนบล็อกที่ระบาความรู้สึกที่ผ่านมาสักที แต่ก็ไม่มีโอกาส ได้แค่พล่ามลงไปใน Twitter ไปเรื่อยๆ ไม่ได้แก่นสารอะไร

ไหนๆ ก็ไหนๆ หาเวลา + อารมณ์ปลีกตัวมาเขียนได้แล้วก็นะ เริ่มเลยดีกว่า

– เปิดเทอมมาได้เกือบๆ 3 เดือนล่ะ ในรั้วมหาวิทยาลัยนี่ก็มีอะไรน่าทำเยอะแยะเลยนะ แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่ได้ทำสักเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่เวลามันก็พอมีนะ 
  อาจเป็นเพราะความขี้เกียจ หรือมีอะไรบางอย่างที่ปิดกั้นโอกาสนั้นไป?

– สิ่งที่อยากทำอย่างนึงก็คือการเข้าไปทำความรู้จักเพื่อนต่างคณะสักหน่อย เพราะจริงๆ ตึกเรียนนั้นก็ไปอาศัยหยิบยืมชาวบ้านเขาหมด (ทั้งตึกมหิตลาธิเบศร ตึกพินิจประชานาถ ไม่ใช่ตึกคณะตัวเองทั้งนั้น…) เจอนิสิตคณะอื่นเขาผูกเน็กไท ใส่รองเท้าขาวมีถุงเท้าก็อยากเข้าไปคุยบ้าง (ไม่ได้ม่อนะโว้ย!) แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงดี…
   หลายคนก็บอกว่าการเข้าชมรมก็เป็นหนทางดีในการทำความรู้จักกับเพื่อนต่างคณะ แต่ช่วงที่เปิดชมรมก็ดันไม่ได้ไปดูซะนี่… (เพราะอะไรเดี๋ยวเขียนต่อ) ไอ้ที่เจอๆ กันริมทางจะเข้าไปทักก็เดี๋ยวเขาจะตกใจ หรืองงว่ามึงจะมาทำอะไรกู เพื่อนในห้องเรียนวิชาเรียนรวมก็อยากไปคุยนะ แต่ก็เหมือนเดิมว่ามันไม่กล้าเข้าไป
   ยังดีที่ได้เข้าชมรมสภานิสิต (ไหนบอกเข้าไม่ทันไง?) ก็เลยพอมีเพื่อนอยู่ครุบ้าง อยู่บริหารบ้าง รวมทั้งเพื่อนที่เคยคุยกันในเน็ตกับที่เคยเจอตอนไปเข้าค่าย ก็ยังดีที่มีเพื่อนบ้างนิดหน่อย (ถึงแม้โอกาสในการคุยจะน้อยเหลือเกิน)
   สรุป จะทำยังไงดีหว่า…

– เรื่องต่อมามาพูดถึงคณะดีกว่า เข้ามา 3 เดือนกว่าๆ (รวมปิ๊ดปิ้ว) ก็ได้ทำความรู็จักเพื่อนไปเยอะอยู่ รุ่นพี่ด้วย แต่ก็เหมือนกัน มันก็เหมือนแค่รู้จัก ไม่ได้คุย ไม่ได้สนิทอะไรด้วยมากเท่าคนอื่น
   เวลาเห็นเพื่อนคนอื่นเขาคุยกันสนุกสนาน ก็อยากเข้าไปร่วมวงด้วย จริงๆ แล้วมันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่เวลาส่วนใหญ่ก็มาอยู่กับตัวเองมากกว่า
   บางเวลามันก็อยากจะมีใครบางคนมาอยู่ข้างๆ เหมือนกันนะ ยิ่งเวลาเห็นเพื่อนผู้หญิงเขาสนิทสนมกัน กอดกันนี่ยิ่งรู็สึกหนักไปกันใหญ่…
   พูดถึงกิจกรรมในคณะบ้าง จะว่ามันเยอะไหมก็ไม่เยอะนะ แต่ว่ามันเป็นกิจกรรมใหญ่เท่านั้นเอง มันก็คือละครเวทีนั่นแหละ เตรียมการมานานตั้งแต่เปิดเทอม มาเริ่มต้นจริงจังก็หลังห้องเชียร์ แล้วก็เรื่อยมา กิจกรรมใหญ๋ก็เป็นสิ่งที่วัดได้เหมือนกันในเรื่องของการจัดสรรเวลา บางคน (เช่นกู) จัดสรรเวลาไม่ดี แบ่งเวลาไม่ถูก ก็พาลทำให้การเรียนเสียตามไปด้วย (โถ…พ่อคนขยัน ถุย!) เป็นปัญหาใหญ่เลยล่ะ

จริงๆ มันก็อยากเขียนต่ออีกหล่ะนะ แต่แม่งขี้เกียจอีกแล้ว! แล้วอารมณ์ในการเขียนก็ดันหมดอีกแล้วนะสิ

เมื่อไหร่อาการแบบนี้มันจะหายไปสักทีวะ!

Tags: มหาวิทยาลัย, เพื่อน

06 ก.ค. 10 พล่ามฉลอง 1 เดือน

เอาล่ะ ไม่ได้เขียนบล็อกมาซะนาน…

ไหนๆ ก็จะครบ 1 เดือนในการเรียนที่สถานศึกษาแห่งใหม่ (ที่แสนจะไกลบ้าน) ก็อยากจะเขียนความรู้สึกที่ผ่านมาตลอดช่วงที่ผ่านมาเลยแล้วกัน

– ตั้งแต่ First Date , สัมภาษณ์ , รับน้องปิ๊ดปิ้ว , เปิดเทอม , ห้องเชียร์ , ทำละคร ก็เหมือนเป็นช่วงเวลาที่ทำให้ได้รู้จักเพื่อนมากขึ้น ได้คุยมากขึ้น (ถึงแม้บางคนก็ไม่เคยคุยกันเลยก็ตาม)

– ช่วงเวลาแย่ๆ ห่วยๆ ก็ผ่านมาแล้ว ทั้งช่วงห้องเชียร์ (ห้องเชี่ย) ที่บรรยากาศภายในจะบิ้วท์ไปทำซากมะเขืออะไร ไม่เข้าใจจริงๆ มึงสั่งดีๆ กูก็ทำได้ ห่าน!

– กิจกรรมต่างๆ ทั้งคิดท่าเต้นรุ่น , เปิด-ปิดกีฬาเฟรชชี่ รวมทั้งกิจกรรมที่พี่จัดให้ทั้ง เปิดสายปีสอง , รับน้องปีสาม-ปีสี่ ก็ทำให้สนิทสนม(?) กับรุ่นพี่มากขึ้น

– แต่ยังไงๆ อารมณ์เดิมๆ ก่อนที่จะเข้ามาในคณะ กับอารมณ์ตอนนี้ที่ยังเป็นอยู่ก็ยังเหมือนเดิม เบื่อๆ เซ็งๆ ไม่อยากเจอหน้าคนบ้างในบางเวลา

– รู้สึกที่กูเขียนมานี่ไม่มีสาระอะไรเลยแฮะ…

– จบล่ะ เดี๋ยวเอาไว้เขียนต่องวดหน้าที่มีอารมณ์ดีกว่า…

ปล.งวดนี้ไม่มีรูปนะจ๊ะ
ปล2.รูปงานต่างๆ ที่ถ่ายมามีเยอะ แต่ขี้เกียจอัพนะจ๊ะ
ปล3.กูเกลียด Exp Eng!

Tags: จุฬา, เพื่อน