02 ก.ย. 11 ความขัดแย้งของตนเอง

ช่วงนี้ไม่รู้เป็นอะไรครับ เกิดความรู้สึกขัดแย้งภายในตนเองขึ้นมาซะอย่างนั้น…

จริงๆ ความขัดแย้งมันก็เกิดขึ้นมานานล่ะ เพียงแต่ไม่ได้สรุปออกมาเป็นตัวอักษรยาวๆ แบบนี้เท่านั้น

ไหนๆ ก็ไหนๆ ล่ะ เก็บไว้นานๆ มันก็จะระเบิดออก ก็ระบายทางนี้แล้วกัน (เผื่อให้คนมาด่าให้มันเกิดสติบ้าง)

ไล่มาเป็นข้อๆ เลยดีกว่า

• เรื่องเพื่อนต่างเพศ พอเข้ามาอยู่ในรั้วมหาวิทยาลัย ก็จะมีกฎหนึ่งคือการรู้จักให้เกียรติกับเพศตรงข้าม เช่น ไม่เข้าไปแตะเนื้อต้องตัวก่อน พูดจาสุภาพเรียบร้อย ฯลฯจริงๆ มันก็เป็นสิ่งที่ดีนะ (แล้วทำไมยังรู้สึกขัดแย้งล่ะ?)

  คือมันเกิดความรู้สึกที่ว่า เพื่อนตอนมัธยม กับเพื่อนตอนมหาลัย มันมีพฤติกรรมที่แสดงออกไม่เหมือนกัน

  ความรู้สึก และพฤติกรรมที่แสดงออกไปต่อกลุ่มเพื่อนทั้งสองมันแตกต่างกัน (เกือบๆ สิ้นเชิง)

  ไม่ใช่ว่าผมเป็นคนไม่ให้เกียรติชาวบ้านนะครับ แต่ว่าพอการกระทำมันไม่เหมือนกัน แล้วมันรู้สึกขัดๆ ตัวเอง ไม่เข้าใจเหตุผล

  จะบอกว่ากลุ่มเพื่อนที่คบมันอยู่ต่างช่วงอายุกัน อันนี้ก็อาจมีส่วน แต่การแสดงออกบางอย่างมันไม่เกี่ยวกับอายุหนิ

  หรืออาจเพราะความสนิทกับกลุ่มเพื่อนทั้งสองกลุ่มมันต่างกัน? การแสดงออกเลยไม่เหมือนกัน?

  น่าคิดนะ…

  (พิมพ์ถึงเรื่องนี้พาลให้คิดถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเพื่อนที่เหมือนต่างกันไป เหมือนไม่ได้เป็นเพื่อนกันเพราะนิสัยหรือบุคลิก การพูดคุย แต่เป็นเพื่อนกันเพราะผลประโยชน์บางอย่างมากกว่า)(เหมือนว่าเพื่อนที่พบเจอ คุยกันได้ไม่สนิทใจเหมือนเก่า?)

• เรื่องลำดับชั้นปี จริงๆ มันเหมือนมีความคิดอะไรฝังอยู่ในสมองบางอย่างว่า “พวกเรียนก่อนเกณฑ์มันเอาเปรียบสังคม” (ขออภัยถ้ากระทบหลายๆ คน) ยิ่งเข้ามหาวิทยาลัยอาการนี้ยิ่งหนักอาจเพราะตัวเองเป็นนักเรียนที่เรียนตามเกณฑ์ แล้วเห็นคนที่เกิดพ.ศ.เดียวกันเป็นพี่แล้วรู้สึกต่อต้านเล็กๆ

  คงเป็นที่ความอิจฉา อยากได้อยากเป็นด้วย

  หรืออาจจะเป็นเหตุผลเรื่องความเคารพ ที่รุ่นน้องต้องเคารพรุ่นพี่ (แต่แม่งอายุเท่ากูเนี่ยนะ ทีเพื่อนอายุมากกว่ามึงกูยังเป็นเพื่อนมันได้เลย…)

  บางคนก็บอกว่าอายุไม่สำคัญเท่าวุฒิภาวะ มันก็จริง แต่จะเอาอะไรล่ะวัดวุฒิภาวะ ไม่มีอะไรที่เป็นมาตรฐานได้เลย

  อาจเป็นเพราะยึดมั่นถือมั่นกับเรื่องอายุมากเกินไปล่ะมั้ง (ด้วยความคิดที่ว่า บ้านเมืองเราเอาอายุเป็นเกณฑ์ในการทำอะไรหรือไม่ทำอะไรนี่หว่า…)

  และนี่แหละครับ เป็นเหตุผลสำคัญที่ทำให้ไม่อยากซิ่ว…

ตอนนี้มี 2 เรื่องหลักๆ นี่แหละที่ยังขัดแย้งในใจ หาคำตอบแน่นอนไม่ได้จริงๆ

จะมีใครมาตีหัวให้ผมคิดได้บ้างครับ?

Tags: มหาวิทยาลัย, เพื่อน

06 เม.ย. 11 ซิ่ว?

ตอนนี้ก็มาถึงช่วงเวลาการคัดเลือกเข้ามหาวิทยาลัยกันของเด็กม.6 ปีนี้อีกแล้ว

รวมทั้งเด็กที่พลาดหวัง หรือต้องการแก้ตัว ขอคัดเลือกเข้าคณะที่ตัวเองต้องการอีกครั้ง

หลักจากที่ตัวเองหลีกหนีความไม่แน่นอนในอนาคต โดยเลือกคณะนิเทศศาสตร์ จุฬาฯ โดยวิธีรับตรง (ทั้งๆ ที่กูอุตส่าห์เลือกต่อจากเศรษฐศาสตร์กับบริหาร) แทนที่จะเอาเศรษฐศาสตร์ มธ. ที่เหมือนว่าจะอยากเรียนในคณะนี้มากกว่า แต่ดันอยากไปตลาดสามย่านมากกว่าตลาดไทซะอย่างนั้น (ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดที่เลือกตลาดสามย่าน เฮ้อ)

———————————————————

หลังจากที่ผ่านไปเกือบ 1 ปี กับคณะนิเทศศาสตร์

ความรู้สึกที่เข้าไปช่วงแรกๆ บอกกับตัวเองเลยว่า “กูจะซิ่วแน่” เพราะสภาพในเทอมแรกที่เข้าไป มันไม่ใช่สิ่งที่คิดไว้กับตอนแรกเลย

รวมทั้งเพื่อน รุ่นพี่ กิจกรรมและวัฒนธรรมบางอย่างที่อยู่ภายใน มันทำให้ไม่มีความสุขเลยที่จะอยู่ในคณะ

พอผ่านมาเทอมสอง เหมือนมันมีอะไรบางอย่างที่บอกกับตัวเองว่า “เฮ้ย มึงไม่ต้องซึ่วหรอกว่ะ”

มันอาจจะเป็นความกลัว อาจจะเป็นความเคยชิน หรืออาจจะเป็นอะไรก็ตามที่ทำให้เกิดความคิดนี้ขึ้นมา

———————————————————

แต่พอเวลาผ่านมาถึงตอนนี้ มีกระแสหลายทางเหลือเกินที่อยากให้กลับไปเริ่มต้นใหม่ในการเรียนมหาวิทยาลัย

กระแสกดดันภายนอกมันส่งผลถึงจิตใจว่า “เอ๊ะ จะเอายังไงกับชีวิตดี”

———————————————————

ไหนๆ ก็ไหนๆ มาดูข้อดีข้อเสียในการซิ่วกับไม่ซิ่วดีกว่า

ซิ่ว

ข้อดี

• กลับไปเริ่มต้นชีวิตปี1 ใหม่ ย้อนไปทำสิ่งที่ไม่ได้ทำ
• ลองตั้งหลักชีวิตตัวเองอีกสักครั้งว่าใช่หรือไม่
• มีโอกาสได้พบกับเพื่อนใหม่ๆ ที่อยู่ต่างคณะ

ข้อเสีย

• ไม่มีหลักประกันว่าหากซิ่วแล้วจะไม่เจอกับปัญหาเดิมๆ (สังคม วัฒนธรรม การเรียน)
• ไม่อยากที่จะเรียกเพื่อนรุ่นเดียวกันว่าพี่ (อันนี้เป็นปัญหางี่เง่าส่วนตัวล้วนๆ)
• หากไปแล้วมันไม่ใช่ อาจทำให้หมดความมั่นใจในการเรียนมหาวิทยาลัยได้
• ไม่อาจกลับไปทำในสิ่งที่อยากทำได้ทุกอย่าง

ไม่ซิ่ว

ข้อดี

• อยู่กับเพื่อน รุ่นพี่ รุ่นน้องที่นี่ต่อไป
• ………

ข้อเสีย

• ต้องทนฟังเสียงกดดันจากชาวบ้านไปเรื่อยๆ
• สิ่งที่ได้รับอาจไม่สามารถนำไปใช้ในอนาคตได้
• เสียโอกาสบางอย่างไปแบบไม่สามารถย้อนกลับมาได้

———————————————————

สรุปสุดท้าย

ปัญหาที่เกิดขึ้น เพราะ

• ความไม่มั่นใจในตัวเอง ว่าตัวเองตัดสินใจดีแล้วหรือไม่ ยังสองจิตสองใจ เสียดายในสิ่งที่ผ่านไปอยู่
• การปรับตัวเอง ที่ไม่ยอมเข้าหาสังคม ทั้งๆ ที่ความจริงแล้วอยากเข้าไปทำความรู้จัก แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร จึงใช้วิธีการหลีกหนีแทน

สุดท้าย คนที่จะตัดสินใจในชีวิตต่อไป คือ ตัวกูเอง

ฉะนั้น เลือกได้แล้วนะโว้ย!!!

Tags: นิเทศศาสตร์, มหาวิทยาลัย, เศรษฐศาสตร์

25 ส.ค. 10 ร่ายเรียงความรู้สึกไปเรื่อย

อยากเขียนบล็อกที่ระบาความรู้สึกที่ผ่านมาสักที แต่ก็ไม่มีโอกาส ได้แค่พล่ามลงไปใน Twitter ไปเรื่อยๆ ไม่ได้แก่นสารอะไร

ไหนๆ ก็ไหนๆ หาเวลา + อารมณ์ปลีกตัวมาเขียนได้แล้วก็นะ เริ่มเลยดีกว่า

– เปิดเทอมมาได้เกือบๆ 3 เดือนล่ะ ในรั้วมหาวิทยาลัยนี่ก็มีอะไรน่าทำเยอะแยะเลยนะ แต่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมไม่ได้ทำสักเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่เวลามันก็พอมีนะ 
  อาจเป็นเพราะความขี้เกียจ หรือมีอะไรบางอย่างที่ปิดกั้นโอกาสนั้นไป?

– สิ่งที่อยากทำอย่างนึงก็คือการเข้าไปทำความรู้จักเพื่อนต่างคณะสักหน่อย เพราะจริงๆ ตึกเรียนนั้นก็ไปอาศัยหยิบยืมชาวบ้านเขาหมด (ทั้งตึกมหิตลาธิเบศร ตึกพินิจประชานาถ ไม่ใช่ตึกคณะตัวเองทั้งนั้น…) เจอนิสิตคณะอื่นเขาผูกเน็กไท ใส่รองเท้าขาวมีถุงเท้าก็อยากเข้าไปคุยบ้าง (ไม่ได้ม่อนะโว้ย!) แต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นยังไงดี…
   หลายคนก็บอกว่าการเข้าชมรมก็เป็นหนทางดีในการทำความรู้จักกับเพื่อนต่างคณะ แต่ช่วงที่เปิดชมรมก็ดันไม่ได้ไปดูซะนี่… (เพราะอะไรเดี๋ยวเขียนต่อ) ไอ้ที่เจอๆ กันริมทางจะเข้าไปทักก็เดี๋ยวเขาจะตกใจ หรืองงว่ามึงจะมาทำอะไรกู เพื่อนในห้องเรียนวิชาเรียนรวมก็อยากไปคุยนะ แต่ก็เหมือนเดิมว่ามันไม่กล้าเข้าไป
   ยังดีที่ได้เข้าชมรมสภานิสิต (ไหนบอกเข้าไม่ทันไง?) ก็เลยพอมีเพื่อนอยู่ครุบ้าง อยู่บริหารบ้าง รวมทั้งเพื่อนที่เคยคุยกันในเน็ตกับที่เคยเจอตอนไปเข้าค่าย ก็ยังดีที่มีเพื่อนบ้างนิดหน่อย (ถึงแม้โอกาสในการคุยจะน้อยเหลือเกิน)
   สรุป จะทำยังไงดีหว่า…

– เรื่องต่อมามาพูดถึงคณะดีกว่า เข้ามา 3 เดือนกว่าๆ (รวมปิ๊ดปิ้ว) ก็ได้ทำความรู็จักเพื่อนไปเยอะอยู่ รุ่นพี่ด้วย แต่ก็เหมือนกัน มันก็เหมือนแค่รู้จัก ไม่ได้คุย ไม่ได้สนิทอะไรด้วยมากเท่าคนอื่น
   เวลาเห็นเพื่อนคนอื่นเขาคุยกันสนุกสนาน ก็อยากเข้าไปร่วมวงด้วย จริงๆ แล้วมันก็ได้อยู่หรอกนะ แต่เวลาส่วนใหญ่ก็มาอยู่กับตัวเองมากกว่า
   บางเวลามันก็อยากจะมีใครบางคนมาอยู่ข้างๆ เหมือนกันนะ ยิ่งเวลาเห็นเพื่อนผู้หญิงเขาสนิทสนมกัน กอดกันนี่ยิ่งรู็สึกหนักไปกันใหญ่…
   พูดถึงกิจกรรมในคณะบ้าง จะว่ามันเยอะไหมก็ไม่เยอะนะ แต่ว่ามันเป็นกิจกรรมใหญ่เท่านั้นเอง มันก็คือละครเวทีนั่นแหละ เตรียมการมานานตั้งแต่เปิดเทอม มาเริ่มต้นจริงจังก็หลังห้องเชียร์ แล้วก็เรื่อยมา กิจกรรมใหญ๋ก็เป็นสิ่งที่วัดได้เหมือนกันในเรื่องของการจัดสรรเวลา บางคน (เช่นกู) จัดสรรเวลาไม่ดี แบ่งเวลาไม่ถูก ก็พาลทำให้การเรียนเสียตามไปด้วย (โถ…พ่อคนขยัน ถุย!) เป็นปัญหาใหญ่เลยล่ะ

จริงๆ มันก็อยากเขียนต่ออีกหล่ะนะ แต่แม่งขี้เกียจอีกแล้ว! แล้วอารมณ์ในการเขียนก็ดันหมดอีกแล้วนะสิ

เมื่อไหร่อาการแบบนี้มันจะหายไปสักทีวะ!

Tags: มหาวิทยาลัย, เพื่อน

08 พ.ค. 10 ประกาศสำหรับนักเรียนม.6 ปีการศึกษา 2552 แก่นนครวิทยาลัย

ขณะนี้ได้จัดทำไฟล์รวบรวมผลการคัดเลือกเข้าศึกษาต่อระดับอุดมศึกษาในระบบกลาง (Admissions) เรียบร้อยแล้ว

ขอเชิญพี่น้องชาวแสดดำ (หรือคนอื่นก็ได้) ที่สนใจ เชิญดูและดาวน์โหลดได้ที่โลโก้ข้างล่าง

 

โปรดเผยแพร่และส่งต่อด้วย จะเป็นพระคุณอย่างยิ่ง (เพราะกูทำโคตรเหนื่อย?)

 

ขอบคุณครับ?

Tags: มหาวิทยาลัย, แก่นนครวิทยาลัย, แอดมิชชั่น

14 ส.ค. 09 รับตรง VS แอดฯ กลาง – ทางเลือกที่ต้องเลือก

เมื่อมาถึงช่วง ม.6 ก็ถือเป็นช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อสำคัญในการเรียนต่อของนักเรียนสายสามัญอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ซึ่งเส้นทางส่วนใหญ่ของนักเรียนสายสามัญก็คือ ?การเข้าศึกษาต่อในระดับอุดมศึกษา? โดยเฉพาะ ?การเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยระบบปิด? ซึ่งเป็นเป้าหมายใหญ่ ที่จะนำมาซึ่งหลายๆ สิ่งที่ตามมาหลังจากนั้น (ถึงแม้ว่าที่นั่งในนั้นจะมีน้อยก็ตาม)

ซึ่งการเข้าศึกษาในมหาวิทยาลัยระบบปิดในปีการศึกษา 2553 นี้ก็มีอยู่ 2 ระบบใหญ่ๆ คือ

– ระบบรับตรง ซึ่งแต่ละมหาวิทยาลัยก็จะเปิดรับสมัครเอง ในสาขาต่างๆ 
– ระบบกลาง (Admission) ซึ่งดูแลโดยที่ประชุมอธิการบดีแห่งประเทศไทย (ทปอ.)

ในระบบรับตรง แต่ละคณะของแต่ละมหาวิทยาลัยก็จะมีเกณฑ์ต่างๆ ตามความต้องการของมหาวิทยาลัยนั้นๆ ส่วนระบบกลางจะมีการกำหนดเกณฑ์ล่วงหน้า เพื่อการเตรียมตัว

แน่นอนว่าระบบกลางนั้น คณะที่เปิดรับจะมากกว่า และมีการรับนักศึกษาในอัตราที่ค่อนข้างมากกว่าระบบรับตรง

แต่ในปีนี้ระบบรับตรงบางมหาวิทยาลัย ก็มีการรับนักศึกษาในอัตราที่มาก และบางคณะก็ใช้เพียงวิธีการรับตรงเพียงอย่างเดียว

—————————————————-

เกริ่นมานาน เข้าเรื่องดีกว่า

ตอนนี้ผมก็เกิดอาการลังเลว่า จะเข้าเรียนต่อในคณะไหนดี และที่ไหนดี

– ใจนึงก็อยากเรียนนิเทศศาสตร์ แต่ถ้าจะเข้าก็ต้องรอเข้าในระบบกลาง เพราะระบบรับตรงมันไม่ค่อยรับ ไม่ก็รับน้อย(มาก?)
– ใจนึงก็อยากเรียนเศรษฐศาสตร์ เพราะมันมีในระบบรับตรง อัตรารับพอสมควร แต่ก็ยังสองจิตสองใจ ไม่มั่นใจในความถนัด

– ใจนึงก็อยากเข้าในระบบรับตรง เพราะไม่อยากไปลุ้นกับคะแนนที่จะออกมา ไม่อยากเหนื่อยหลายรอบ
– อีกใจก็อยากไปเข้าระบบกลางเพราะมีคณะที่อยากเข้า ที่สนใจ

แต่ถึงเวลานี้ มันถึงเวลาที่ต้องเลือกแล้วล่ะครับ!!!

ปล.วันนี้วันสุดท้ายที่ส่งผลงานเข้านิเทศฯ จุฬาฯ (รับตรง) นี่หว่า?
ปล2.พรุ่งนี้ (15/8) กูไปแข่งเศรษฐศาสตร์ฯ ธปท. ด้วย จะรอดไหมกู?

Tags: มหาวิทยาลัย, รับตรง, แอดมิชชั่น