หลายคนอาจสงสัยว่าในทวิตเตอร์ของกูมันพร่ำเพ้อห่าเหวอะไรนักหนา
ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ระบายออกมาเป็นบล็อกไปเลยดีกว่า
สิ่งที่อยากจะบอก
สิ่งที่ต้องการ
เท่านี้แหละ ไม่รู้จะเขียนอะไรไปมากกว่านี้แล้ว…
เคยรู้สึก “เสียดาย” บางสิ่งบางอย่างไหมครับ
เมื่อกลับเอามาคิดอีก มันก็ยิ่งก่อให้เกิดความรู้สึกอย่างนี้ขึ้นมาอีก
เช่น ตอนที่ไปเข้าค่ายที่ลาดกระบัง
ไปดูรูปคนอื่น เขาก็มีรูปถ่ายคู่กันหมด (ไม่หมดหรอก แต่เขามีกันหนะ…)
มาดูกู ไม่มีเลย (แต่มีรูปอื่นๆ มาห้าร้อยกว่ารูป แทนกันได้หนะ…)
ว่าไปก็น่าเสียดายเหมือนกันนะ
รู้อย่างนี้ กูก็ไม่ถ่ายเก็บไว้เหมือนเดิมแหละ ดีแล้ว (เพราะกูไม่ใช่พวกเห็นกล้องแล้วถลาเข้าใส่ เห็นกล้องแล้วต้องทำท่าสิ้นคิด “แอ๊บแบ๊วสองนิ้ว” สักหน่อย)
ปล.1 ดูแต่ละคนสิ น่าถ่ายคู่ทั้งนั้น (กล้องกูก็เอาไป ทำไมกูไม่ถ่ายวะ…)
ปล.2 ลองค้นอีกที อ้าว กูก็มีรูปถ่ายคู่อยู่นี่หว่า…
ปล.3 ในรูป หาให้เจอก็แล้วกัน ฮ่าๆ
สูง เตี้ย
ดำ ขาว
หล่อ สวย ขี้เหร่อ
รวย จน
เก่ง โง่
ตายไป ก็เป็นเพียงแค่เศษผง เศษขี้เถ้า สูงไม่เกินเซนติเมตร เท่านั้นเอง
คนเรา จะดั้นด้นหากันไปทำไม
ตายไป ก็เอาอะไรไปไม่ได้
หรือ…
เราจะคิดว่า
ชีวิตนี้ ได้เกิดมา ขอทำอะไรตามใจอยากไปเลย
ไหนๆ ก็เกิดมา เกิดหนเดียว ตายหนเดียว (หรือเปล่า?)
ถ้าเป็นคุณ คุณจะเลือกใช้ชีวิตแบบใดดีครับ
ตอบแล้ว ช่วยเลือกให้ผมหน่อย
กูเลือกไม่ถูกโว้ย!!!!