ความรู้สึกตอนนี้เป็นอะไรที่มันบอกไม่ถูกเลยทีเดียว
มันตีกันไป ตีกันมา ขันแย้งกันเองแบบแปลกๆ
– อยู่ท่ามกลางคนมากๆ ทั้งเพื่อน ทั้งรุ่นพี่ แต่ก็อยากแยกตัวออกมาคนเดียว
ทั้งๆ ที่ก็ก็อยากทำกิจกรรมอยู๋กับเขา สนุกไป
ผลคือ ก็เข้าไปอยู่ในวงนั้นนั่นแหละ แต่ใจรู้สึกว่าอยู่คนเดียวในนั้น
– คิดว่าทำไมตัวกูเหมือนก้อนหินริมทาง ไม่มีใครสนใจมาเหลียวแล
ทั้งๆ ที่จริงๆ แค่เข้าไปคุยด้วยกับเขานิดหน่อย ก็ไม่รู้สึกอย่างนี้แล้ว
– เห็นคนอื่นเขามีกิจกรรมกันน่าประทับใจ หรือน่าสนุก แต่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีสิทธิทำสิ่งนั้น แล้วก็คิดไปว่าไม่ต้องทำหรอก ไม่เป็นอะไรหรอก
ทั้งที่จริงๆ กูก็อยากที่จะทำ และเขาก็พร้อมที่จะให้ในสิ่งๆ นั้น แค่กูเข้าหาเขาก่อนแค่นั้น
ผลคือ ได้แต่ดูคนอื่นเขาประทับใจกัน ส่วนกูก็ยืนอยู่เงียบๆ เฉยๆ ในวงนั้น แต่รู้สึกเหมือนยืนอยู่คนเดียว
เหมือนจะรู้สึกดีที่เป็นแบบนี้ แต่ว่าจริงๆ เศร้าชะมัด…